۰۶
شهریور
آهنگری /آهنگری سنتی در ایران/گروه صنعتی تبریز استپ
تاریخچه ی آهنگری
آهنگری در ایران
رشد تکاملی علوم و فنون در جهان، حاصل مجموعه‌ای از کشفیات و ابداعاتی است که مدیون کار، کوشش، هوش و استعداد انسان ها در طول تاریخ بوده است.
کشف سنگ چخماق و یا همان سنگ آتش زن، تراش آن و تلاش برای استخراج این سنگ، نقش مؤثری در پیشرفت علوم داشته است.
آهنگری سنتی
حرفه آهنگری پیشه‌ای قدیمی
چلنگری وآهنگری
همواره آتش برای تولید نور، گرما، پختن غذا، حفاظت انسان در مقابل حیوانات و از همه مهمتر،
برای جدا کردن فلزات از سنگ به‌منظور ساختن ابزار فلزی، بکار رفته است.
و بشر به مرور زمان به کمک آتش، به ابداعات و اختراعات زیادی دست‌یافته،از جمله آهنگری
و کم‌کم، فلزات، ترکیبات فلزی و غیرفلزی را شناخته است.
وقتی‌که سیر تاریخ تکامل بشر را مورد مطالعه قرار می‌دهیم،
نقش ابداعات، اختراعات و اکتشافات در تکامل، بسیار تأثیرگذار بوده و در میان تمام این اکتشافات و اختراعات انجام‌شده ،
شاید به‌طور حتم بتوان گفت که کشف آتش و آهن، یکی از مهم‌ترین کشفیات بشر در طول تاریخ بوده است.
از مطالعه اسناد و مدارک چنین استناد می‌شود که از هزاره دوم پیش از میلاد، یعنی دوره آهن به بعد، آهن همواره در میان فلزات از جایگاه خاصی برخوردار بوده و اقوام مختلف برای این فلزوآهنگری اهمیت زیادی قائل بودند.
ساخت ابزار و ادوات کشاورزی و همچنین ساخت صلاح‌های جنگی، توفیق بزرگی بود که بشر پس از کشف و استخراج آهن به آن‌ها دست پیدا کرد و جهش چشم‌گیری در سیر تکامل بشر با بکار گیری آن به وجود آمد.
آهنگری سنتی ایران
آهن همواره در میان فلزات از جایگاه خاصی برخوردار بوده است
از فلزاتی که در دوره باستان شناخته و مورد استفاده بوده‌اند، میتوان به مس، طلا، نقره، سرب، قلع، آهن و جیوه اشاره کرد؛
بعضی از این فلزات به دلیل خواص فیزیکی و شیمیایی، میتوانند در طبیعت به‌طور خالص وجود داشته باشند.
و سنگ‌های اکسیدی فلزاتی چون مس، آهن، قلع و سرب در دمایی حدود هشت‌صد درجه سانتی‌گراد، قابل احیا می‌باشند.
و تأمین این درجه حرارت، حتی با فن‌آوری آن دوران ممکن بوده است.
آهن یک عنصر طبیعی است که به‌طور خالص، بسیار نرم بوده و قابل‌استفاده نیست.
و برای استفاده از آن، این فلز را با مواد ناخالص مانند کربن، منگنز و سلیس ترکیب کرده و آن را به‌صورت آلیاژهایی مانند فولاد تبدیل می‌کنند.
در دوران باستان، برای احیای سنگ‌های آهن با زغال چوب در حالت‌جامد، نخست آهن خام،
همراه با ناخالصی‌های دیگر تولید می‌شده که شکلی اسفنجی داشته؛ در آن زمان آهن اسفنجی در کوره‌های ابتدایی تولید می‌شده است.
ساده‌ترین نوع کوره‌ها، گودال‌های حفرشده در زمین به قطر و ارتفاعی به طول یک متر بوده ،
و دیواره داخلی این گودال‌ها با گل خاک رس به ضخامتی حدود ۱۶ سانتیمتر، آستر بندی می‌شدند.
در این نوع کوره‌ها، نخست زغال چوب را مشتعل و سپس حدود چند کیلو سنگ‌آهن را در آن بار می‌کردند،
و هوا را توسط لوله‌هایی در آن‌ها می‌دمیدند؛
چوب یا زغال چوب در فرایند تولید آهن اسفنجی، به‌عنوان عامل تأمین‌کننده گرما و احیاکننده کانی‌های آهن به کار می‌رفته .
ضمناً در این فرایند مقداری از کربن زغال نیز در آهن حل می‌شده است.
۰ comments